Από την αρχή της εφαρμογής του, το μέτρο της δραστικής συναντά την καθολική αντίδραση, όχι μόνο των επαγγελματιών υγείας, αλλά και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί αποδείχτηκε, ότι παρά τα όσα προέβλεπαν οι εμπνευστές του, το μέτρο της συνταγογράφησης με δραστική ταλαιπωρεί τους ασθενείς, είτε οδηγώντας τους σε συχνές αλλαγές φαρμάκων και κίνδυνο απορρύθμισης της θεραπείας τους -κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο για τους χρόνιους ασθενείς-, είτε υποχρεώνοντας τους να βάζουν βαθύτερα το χέρι στις τσέπες για να εξασφαλίζουν την σιγουριά των «πρωτοτύπων».
Με το μέτρο αυτό, η θεραπεία των ασθενών αποτελεί πλέον θέμα του φθηνότερου φαρμάκου το οποίο επιλέγεται με κριτήρια έξω από το πεδίο που διαμορφώνουν αφενός η ευθύνη του γιατρού και αφετέρου η συναίνεση του ασθενή. Έτσι καταργείται στην πράξη η επιστημονική γραμμή ευθύνης σύμφωνα με την οποία «ο γιατρός με την εμπειρία του επιλέγει και προτείνει επώνυμα φάρμακα δοκιμασμένης θεραπείας και ο φαρμακοποιός υποστηρίζει υπεύθυνα και συμπληρωματικά αυτή την επιλογή».
Από την άλλη πλευρά το μέτρο της συνταγογράφησης με τη δραστική καταργώντας την γραμμή ευθύνης της θεραπείας από τον γιατρό στον ασθενή δεν πέτυχε κανένα αποτέλεσμα σε όρους εξοικονομήσεων και περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης. Αντίθετα, η απαξίωση των γενοσήμων μέσω της κατάργησης της ταυτότητάς τους, δημιουργεί αμφιβολίες και υπονομεύει την εμπιστοσύνη στα γενόσημα, μετατοπίζοντας τη συνταγογράφηση για τις ίδιες ενδείξεις σε «νέα» ακριβότερα εισαγόμενα φάρμακα, τα οποία επειδή προστατεύονται με πατέντο δεν έχουν γενόσημα.
Απορεί κανείς πως είναι δυνατό η Πολιτεία από τη μια να ζητά την αύξηση της χρήσης των γενοσήμων και την ίδια στιγμή να κάνει ότι είναι δυνατό -είτε ηθελημένα είτε όχι- ώστε να απαξιώσει τα γενόσημα στη συνείδηση του γιατρού και του ασθενή.
Γιατί λοιπόν η εμμονή στο μέτρο της δραστικής, ένα μέτρο που αποτελεί τη μόνιμη επωδό των εκπροσώπων των ξένων δανειστών που επιδιώκουν την επιβολή ενός νέου status quo στο πολύπαθο χώρο της υγείας;
Ποιος ωφελείται από την εμμονή σε ένα καταστροφικό μέτρο που πλήττει στην πράξη την ελληνική φαρμακοβιομηχανία -η οποία επισήμως αναγνωρίζεται ως πυλώνας ανάπτυξης και απασχόλησης- στερώντας την ταυτότητα από τα προϊόντα της, εκτός από τους μεγαλοεισαγωγείς που δεν επιστρέφουν ένα ευρώ από τα κέρδη τους στη χώρα;
